Γεννημένος φωτογράφος. Αυτός ο χαρακτηρισμός θα ταίριαζε γάντι στον Χάρι Μπένσον που δημοσίευσε την πρώτη φωτογραφία στα 16 του χρόνια, στην εφημερίδα «Evening Times» της γενέτειράς του, της Γλασκώβης. Η σχέση του με την κάμερα ξεκίνησε απαθανατίζοντας στιγμιότυπα από τις διακοπές του στην κατασκήνωση του Μπάτλιν και η καριέρα του άρχισε το 1952 όταν έπιασε δουλειά στη «Hamilton Advertiser», τη μεγαλύτερη εβδομαδιαία εφημερίδα στη Σκωτία.
Το Λονδίνο ήταν ο επόμενος σταθμός της καριέρας του φωτογράφου που το 2009 η βασίλισσα Ελισάβετ τίμησε με το παράσημο του διοικητή του Πιο Εξαιρέτου Τάγματος της Βρετανικής Αυτοκρατορίας. Αφού κατέκτησε τη δεύτερη θέση στον διαγωνισμό για τον Καλύτερο Βρετανό Φωτορεπόρτερ της Χρονιάς, το 1957 ο Μπένσον μετακόμισε στην περίφημη Fleet Street προκειμένου να δουλέψει για τις εφημερίδες «Sketch» και «Daily Express». Τότε εμφανίστηκαν στον δρόμο του οι Beatles που, εκτός από την παγκόσμια μουσική σκηνή, άλλαξαν και τη δική του επαγγελματική πορεία.
«Επρόκειτο να ταξιδέψω στην Αφρική την επόμενη μέρα για την “Daily Express”. Ομως αργά τη νύχτα ο photo editor μου τηλεφώνησε και μου ζήτησε να πάω στο Παρίσι να φωτογραφίσω τους Beatles. Δεν χάρηκα τότε γιατί αντιμετώπιζα τον εαυτό μου ως σοβαρό φωτορεπόρτερ, αλλά ευχαριστώ τον Θεό που απάντησα θετικά σε αυτό το τηλεφώνημα που τελικά μου άλλαξε τη ζωή».
Ο άλλος αρχηγός Φωτογραφίζοντας τα «Σκαθάρια», πολύ σύντομα ο Μπένσον διαπίστωσε πως ήταν αδύνατον να βγει φωτογραφία τους χωρίς να είναι και ο Πολ ΜακKάρτνεϊ στο κάδρο. Οπως χαρακτηριστικά αναφέρει στο άλμπουμ «Paul» που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Taschen, «μια φωτογραφία των Beatles χωρίς τον Πολ δεν είναι φωτογραφία των Beatles». Εκείνος ήταν το επίκεντρο της προσοχής, που λειτουργούσε ως μαγνήτης για τα βλέμματα των άλλων.
«Ηταν αυτός που θα κοιτούσες, αυτός που μετέδιδε τη διάθεση της στιγμής. Χαρακτηριστική είναι η φωτογραφία από τον “μαξιλαροπόλεμο”: χωρίς τη γοητεία του Πολ, θα ήταν μια εικόνα τεσσάρων νεαρών με μαξιλάρια. Είναι ο Πολ που κάνει μια φωτογραφία ξεχωριστή, και βέβαια είναι και ο ίδιος ένας ιδιαίτερα προικισμένος καλλιτέχνης. Θεωρώ ότι, μαζί με τον Μικ Τζάγκερ, είναι ο τελευταίος εν ζωή σούπερ σταρ της μουσικής».
Οσο για τη σύγκριση μεταξύ των δύο «αρχηγών» του συγκροτήματος, του Τζον Λένον και του Πολ ΜακΚάρτνεϊ, ο Μπένσον διευκρινίζει: «Ο Πολ είναι ένας έξυπνος άνθρωπος που παίρνει τη δουλειά του στα σοβαρά. Και από τους τέσσερις Beatles ήταν εκείνος που φαινόταν να διαχειρίζεται με μεγαλύτερη άνεση τη διασημότητα. Ηταν ευχάριστος με τους θαυμαστές, υπέγραφε αυτόγραφα κρατώντας ψηλά το κεφάλι του. Και ο Τζον το έκανε, αλλά δεν του άρεσε. Κάποιος μπορεί να μη συμφωνεί, αλλά νομίζω ότι… χωρίς αμφιβολία ο Πολ ήταν ο πιο φωτογενής».
Για τον Μπένσον τα πιο αγαπημένα πορτρέτα του Μακάρτνεϊ από την εποχή των Beatles (1960-1970) είναι εκείνα που φωτογράφησε μέσα σε ένα τρένο στη διάρκεια της τουρνέ «A Hard Day’s Night». «Εκεί βλέπεις τον αυτόνομο Πολ, σε ιδιωτικές στιγμές, μακριά από την παραφροσύνη της Beatlemania», λέει. «Η άλλη ξεχωριστή φωτογράφηση από την ίδια εποχή είναι εκείνη που δείχνει τον Πολ και τον Τζον να συνθέτουν μαζί μουσική στο πιάνο, στο ξενοδοχείο “George V”, στο Παρίσι. Υπάρχουν ελάχιστες φωτογραφίες που τους δείχνουν να παίζουν πραγματικά μουσική.
Ημουν απλά κάπου στην άκρη και φωτογράφιζα, ενώ εκείνοι ασχολούνταν με τη δουλειά τους: να είναι οι μεγαλύτεροι τραγουδοποιοί όλων των εποχών», λέει ο Χάρι Μπένσον, ο οποίος ακολουθώντας τους Beatles στην πρώτη περιοδεία τους στην Αμερική, το 1964, αποφάσισε να εγκατασταθεί στη Νέα Υόρκη. Ανάμεσα στις σημαντικές δουλειές του, αξίζει να αναφερθεί ότι είναι ο φωτογράφος πίσω από τα πορτρέτα όλων των Αμερικανών προέδρων από την εποχή του Αϊζενχάουερ μέχρι σήμερα, ενώ βρισκόταν δίπλα στον Ρόμπερτ Κένεντι τη στιγμή της δολοφονίας του.
Οι γυναίκες της ζωής του
«Ημουν στις ΗΠΑ και δούλευα για τα “Life” και “People”. Ο Πολ και η Λίντα (σ.σ.: η πρώτη σύζυγός του) ζούσαν στο Λος Αντζελες, ετοίμαζαν ένα νέο άλμπουμ και είχαν νοικιάσει ένα ωραίο σπίτι, αλλά μη φανταστείς καμία έπαυλη. Ο Πολ είναι ένας αληθινός οικογενειάρχης και αυτό φαίνεται στις φωτογραφίες. Το θυμάμαι σαν να ήταν χθες: Εκείνος έπαιζε πιάνο, τραγουδούσε… Ηταν ένα υπέροχο πρωινό και η Στέλλα (σ.σ.: η σχεδιάστρια μόδας κόρη του ΜακΚάρτνεϊ) πήγε κι έκατσε δίπλα του. Τη λατρεύω αυτή τη φωτογραφία».
Θα περίμενε κανείς ότι η Λίντα ΜακΚάρτνεϊ -ο γάμος της με τον Πολ διήρκησε από το 1969 έως το 1998 που εκείνη έφυγε από τη ζωή-, ως φωτογράφος, θα είχε έναν παραπάνω λόγο και μάλιστα παρεμβατικό, στη δουλειά του Μπένσον. Θα μπορούσε ακόμα να είναι και ανταγωνιστική. Αντιθέτως όμως, «είχα πολύ καλή σχέση με τη Λίντα.
Με βοηθούσε και μου πρότεινε ιδέες για να κάνω τις λήψεις πιο ζωντανές και φυσικές. Ως φωτογράφος είχε τις γνώσεις. Ενας τέτοιος άνθρωπος θα μπορούσε να γίνει ενοχλητικός, όμως η Λίντα ήταν το αντίθετο. Ο Πολ θα μου έλεγε «έλα αύριο, στις 10 π.μ. θα είναι μια χαρά». Και η Λίντα θα συμπλήρωνε: “Χάρι, έλα στις 8 π.μ. να φάμε και πρωινό”».
Το μεγάλο πάρτυ
Η τελευταία ενότητα του «Paul» είναι αφιερωμένη στο πάρτυ για την κυκλοφορία ενός δίσκου των Wings (σ.σ.: το συγκρότημα που έφτιαξε ο ΜακΚάρτνεϊ μετά τη διάλυση των Beatles), το 1975, στο υπερωκεάνιο «Queen Mary» στο Λονγκ Μπιτς, στην Καλιφόρνια. «Ημουν ο μόνος φωτογράφος που του επετράπη η πρόσβαση και ήταν η πρώτη φορά που ο Πολ και ο Τζορτζ (σ.σ.: Χάρισον) εθεάθησαν μαζί δημόσια μετά τη διάλυση των Beatles.
Εβλεπες σταρ όπως οι Μπομπ Ντίλαν, Μάικλ Τζάκσον, Σερ, Τατούμ Ο’Νιλ, Ντιν Μάρτιν και πάρα πολλούς ακόμα να χορεύουν όλη τη νύχτα. Μου αρέσει να φωτογραφίζω πάρτυ στην αρχή της βραδιάς, όταν όλοι είναι ακόμα αρκετά νηφάλιοι και η ατμόσφαιρα είναι χαρούμενη. Επιπλέον, κανείς δεν θέλει να περάσει απαρατήρητος στο μεγάλο πάρτυ του Πολ ΜακΚάρτνεϊ, ούτε καν ο Ντίλαν» ◆
