Ο Γιώργος Πυρπασόπουλος μου δίνει ραντεβού στο καφέ της Εθνικής Πινακοθήκης. Όταν φτάνει, αρχίζουμε να μιλάμε για τις αγαπημένες μας εκθέσεις, συμφωνούμε πως λατρέψαμε ό,τι είδαμε στο Καπνεργοστάσιο στην έκθεση «Portals/Πύλες» και του προτείνω να μη χάσει την έκθεση για τα 100 χρόνια της εταιρείας Παπαδοπούλου (1922-2022) στο Μουσείο Μπενάκη στην Πειραιώς. «Πες μου ότι στο πωλητήριο του μουσείου θα έχει το μεταλλικό κουτί με τα μπισκότα! Είχαμε κάνει μια παράσταση με τον Χριστόφορο Παπακαλιάτη, τα “Μικρά εγκλήματα μεταξύ φίλων”, το 2002 αν θυμάμαι καλά, και δίναμε μαζί με το πρόγραμμα ένα πακέτο μπισκότα Παπαδοπούλου. Πω πω, ρε φίλε, αυτή η μυρωδιά…». Η κουβέντα θα βουτήξει συχνά στα βαθιά νερά της νοσταλγίας, αφού η πορεία του Γιώργου στο θέατρο, στην τηλεόραση, στο σινεμά, αλλά και τη διαφήμιση -χάρη στο μοναδικό γρέζι, αλλά και το βάθος στη φωνή του- ξεκινά τριάντα χρόνια πριν, αλλά θα επιστρέψει πολύ γρήγορα στην επιφάνεια του σήμερα, αφού ο πάντα πολυάσχολος ηθοποιός έχει τόσα πράγματα στα σκαριά, που δεν μας φτάνουν πολλές σελίδες για να τα σχολιάσουμε. Ανάμεσα στα projects του στο άμεσο μέλλον, πάντως, ξεχωρίζει ένα, ίσως το ωραιότερο, αυτό που κάνει το πρόσωπό του να λάμπει από ευτυχία, η άφιξη ενός παιδιού.
Διαβάστε τη συνέχεια στο marieclaire.gr
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο Protothema.gr
