«Ενας ακόμη χρόνος πέρασε!» μου είπε το ζευγάρι που βρισκόταν καθισμένο απέναντί μου στο γραφείο μου. «Το άγχος, η νευρικότητα, οι αμφιβολίες και οι αντιπαραθέσεις, σχεδόν με χαρακτήρα μονιμότητας στην καθημερινότητά μας. Και από την άλλη, η δημιουργία, η πρόοδος, η εξέλιξη και η αισιοδοξία να προσπαθούν να ανταγωνιστούν αυτές τις πτυχές. Ποιος όμως κερδίζει τελικά; Το θετικό ή το αρνητικό; Πώς ήταν για μας αυτή η χρονιά; Πήγαμε ένα βήμα μπροστά ή ένα βήμα πίσω τις ζωές μας; Το ότι ζούμε ακόμα μαζί, αρκεί για να μας αποδείξει ότι θέλουμε πραγματικά ο ένας τον άλλον; Τι γεύση μάς αφήνει η μέχρι σήμερα κοινή μας πορεία και τι προσδοκίες έχουμε από το μέλλον μας;» ήταν μερικές από τις ανησυχίες του ζευγαριού.
«Σε γνωρίζω από παιδί. Βλέπεις, ήμασταν και οι δύο πολύ μικροί τότε και δεν μπορούσα να σε πλησιάσω και να σε γνωρίσω όπως τώρα που μεγαλώσαμε. Από την πρώτη στιγμή που σε είδα, ένιωσα ότι ανήκω σε σένα. Ησουν τόσο όμορφη. Στο πέρασμά σου έφερνες πάντα κάτι το ξεχωριστό και το αισιόδοξο.
Οταν έφυγα για σπουδές, ήξερα ότι θα γυρίσω πίσω για να σε βρω και να σε κάνω δική μου. Καθώς μεγαλώναμε, ήξερα ότι σε διεκδικούσαν πολλοί και γι’ αυτό τον λόγο έκανα τα πάντα για να μπορέσω να σε κατακτήσω. Δυνάμωσα πολύ τον εαυτό μου. Σπούδασα, δούλεψα, ξανασπούδασα και παιδεύτηκα αρκετά για να καταφέρω να δημιουργήσω κάτι δικό μου. Ηθελα να μπορώ να σου προσφέρω τα πάντα, γιατί πίστευα ότι αυτό άξιζες. Ωσπου κάποια στιγμή, τα κατάφερα! Μπόρεσα να σε κάνω να με κοιτάξεις και να δεσμευτείς μαζί μου…
Τα πρώτα μας χρόνια ήταν πολύ όμορφα και ανέμελα. Ημασταν και οι δύο νέοι, χωρίς πολλές υποχρεώσεις. Το μόνο που μας ένοιαζε ήταν να είμαστε πάντα μαζί και να νιώθουμε ότι έχουμε ως στήριγμα ο ένας τον άλλον. Οταν αρχίσαμε όμως να μεγαλώνουμε και φέραμε στον κόσμο το πρώτο μας παιδί, τα πράγματα άλλαξαν. Εγώ αναγκάστηκα να δουλεύω περισσότερες ώρες για να μπορούμε να ζούμε καλύτερα και εσύ ανέλαβες το φορτίο της οικογένειας προκειμένου να υπάρξει μια κάποια ισορροπία. Η κρίση μας μάς τσάκισε. Μέρα με τη μέρα γινόσουν όλο και πιο απόμακρη και σπάνια βρίσκαμε πλέον χρόνο ο ένας για τον άλλον.
Τότε ένιωσα για πρώτη φορά ότι δεν με ήθελες, ότι δεν με πρόσεχες, ότι δεν με φρόντιζες. Πίστεψα ότι δεν σου ήμουν πια απαραίτητος, ούτε σημαντικός… Σήμερα έχεις αφήσει τον εαυτό σου. Ξέχασες να σε προσέχεις και να σε περιποιείσαι. Είσαι συνεχώς θλιμμένη και σκεπτική. Δεν έχεις πλέον όρεξη να συζητάμε ή να με ακούς. Ωρες-ώρες πιστεύω ότι εύχεσαι να είχα εξαφανιστεί, για να κερδίσεις και πάλι την ελευθερία σου! Ούτε και εγώ όμως είμαι όπως πρώτα. Εκανα αρκετά λάθη στην πορεία μου. Μεγάλωσα, άλλαξα και δεν έχω τις ίδιες αντοχές. Πιστεύω ότι σε κανέναν από τους δυο μας δεν αξίζουν η αλληλοχρέωση, ο θυμός και η στεναχώρια. Είμαστε μαζί επειδή το θέλουμε ή επειδή κάποιος μας το επιβάλλει ή μας υποχρεώνει; Διαλέξαμε ο ένας τον άλλον, το θυμάσαι; Θέλω να συνεχίσουμε να στηρίζουμε, να αλλάζουμε και να εξελίσσουμε ο ένας τον άλλον. Εσύ το θέλεις; Αν ναι, τότε τι είσαι διατεθειμένη να κάνεις γι’ αυτό;».
Το παραπάνω αφιέρωμα αναφέρεται στα δύο ίσως πιο σημαντικά είδη ανθρώπινων σχέσεων. Η πρώτη σχέση είναι η συντροφική – ερωτική, που μας δίνει την ευκαιρία να φέρουμε στη ζωή τους δικούς μας καρπούς. Η δεύτερη είναι η σχέση με την πατρίδα που μας γέννησε και μας μεγάλωσε, και στη συγκεκριμένη περίπτωση η σχέση μας με την Ελλάδα. Και οι δύο σχέσεις «πληγώνουν», όπως θα έλεγε και ο αείμνηστος Γεώργιος Σεφέρης. Οταν μια σχέση την αφήσεις, σε αφήνει. Σε καμία περίπτωση δεν μπορείς να περιμένεις να αλλάξει ο σύντροφός σου ή ακόμα και ο ίδιος ο τόπος στον οποίο ζεις αν πρώτα εσύ ο ίδιος δεν σταματήσεις να αποφεύγεις τις ευθύνες που συνοδεύονται από ώριμες αποφάσεις και δεσμεύσεις…
Η σχέση που συνδέει δύο ανθρώπους που θέλουν να ζήσουν την καινούρια χρονιά μαζί ζητάει πολλές φορές αλλαγές, που πότε ο ένας, πότε ο άλλος γίνονται «απαιτητική προϋπόθεση», γιατί θέλουμε ο ένας να αλλάξει τον άλλον. Γιατί οι άνθρωποι δεν είναι μηχανές με εγγύηση λειτουργίας από το κατάστημα. Πολλές φορές, στην προσπάθεια να αλλάξει ο ένας τον άλλον μπερδεύονται περισσότερο και είτε σιωπούν, είτε χωρίζουν.
Από τον δρα Θάνο Ε. Ασκητή
νευρολόγο-ψυχίατρο, πρόεδρο του Ινστιτούτου
Ψυχικής και Σεξουαλικής Υγείας
Ινστιτούτο Ψυχικής και Σεξουαλικής Υγείας, τηλ.: 210 7789890, δωρεάν
Συμβουλευτική Γραμμή Σεξουαλικής Υγείας 210 7797979 – Δευτέρα –
Παρασκευή 10.00-14.00 και
16.00-20.00. Για θέματα άρθρων
που θα θέλατε να γραφτούν, παρακαλώ ενημερώστε μας
(e-mail: [email protected])
Διαβάστε περισσότερα άρθρα του Θάνου Ασκητή εδώ
Θάνος Ε. Ασκητής